صورت پنجره خیس زیر بارون شبونه هیچ کس حال آسمون رو
قد قلبم نمی دونه فکرش رو بکن دوتایی تو خیابون تو تایی بودیم ما
راه میرفتیم تا خود صبح هی می خندیدیم تا صبح شونه هات پناه من بود
آسمون تکیه گاه من بود اگه تاریک شده دنیا صورت تو ماه من بود
جایی واسه زندگی نیست قد تو برای دنیا بعد تو دیگه من زیر تیغم هردقیقه
خودت رو بزار بجای من