میرزا محمدصادق بیضاء اردبیلی

در سال 1226 شمسی در محله سلیمانشاه ، كوچه اسماعیل بیگ قدم به عرصه حیات نهاد . خانه وی تا این اواخر پابرجا و به ( بیضاء حیه طی ) معروف بوده است . با مروری كوتاه بر مجموعه آثاری كه از وی به دست آمده میتوان ادعا كرد كه بیضاء در نفسیر قرآن شریف ، نهج البلاغه و آثار گرانپایه متقدمین از قبیل : سنائی ، عطار ، خاقانی ، سعدی ، حافظ ، مولوی ، فضولی و سایر قلمداران عرصه شعر و ادب و عرفان مطالعات عمیقی داشته ، در كنار این ذخایر و گنجینه های قنا ناپذیر علوم بیان و كلام ، عروض و بدیع و قافیه ، فلسفه و منطق و النهایه آنچه را كه در پرورش روح بلند یك شاعر عارف ضرورت دارد به خوبی فرا گرفته است . میگویند مرحوم بیضاء به دلیل احاطه به علوم اسلامی و مسائل فقهی ، گاهی اوقات وكالت اشخاص را قبول و در دعاوی مطروحه در محاكم از حقوق موكلین خود دفاع میكرده است . دیوان شعر استاد با نام ( كلام بیضای اردبیلی ) در 510 صفحه از سوی تنی چند از علاقمندانش گرد آوری و با همت هیأت اردبیل شناسی و صندوق قرض الحسنه مهدیه با یك پیشگفتار و سه مقدمه در خرداد سال 74 چاپ و منتشر گردید . استاد بیضای فقید در سال 1301 شمسی در زادگان خود در سن 75 سالگی دعوت حق را لبیك گفت ، جسمش در شهیدگاه بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی ( آرامگاه شهدای جنگ چالدران ) به خاك سپرده شد و روحش به ملكوت…