ابولعلاء حسن بن احمد بن حسن بن احمد بن محمد بن سهل بن سلمه یا حافظ ابوالعلاء یا ابوالعلی حسن عطار از بزرگان ادب و از مشاهیر نحو و لغت و حدیث بود. وی در سال ۴۸۸ هجری قمری تولد یافت. یاقوت حموی در جزء هشتم معجم الا دبا آوردهاست که : حافظ ابوالعلاء برای فرا گرفتن نحو لغت حدیث و علوم قرآنی به بغداد، اصفهان و خراسان مسافرت نموده و استادانی چون ابوالقاسم بن بیان و ابوعبدا... قراوی را درک کردهاست. تا آنجا که بعدها حافظان و بزرگان حدیث از وی نقل حدیث و روایت کردهاند او ودر طول زندگی اش وقت خویش را با قرآن و حدیث گذرانده و به ارشاد مردم زمان خود پرداختهاست. سپس به همدان مراجعت نموده و در محلی که برج قربان نامیده میشود و در گذشته بابالاسد خوانده میشود میزیستهاست. وی در ۱۹ جمادی الاول ۵۶۷ در سن ۷۹ سالگی در همدان وفات یافته ودر سرداب برج قربان مدفون شدهاست از جمله تالیفاتش کتاب الهادی و زادالمسافرین در ۵۰ مجلد میباشد. در باره مقام او اشعاری از خاقانی شروانی و موفق بن احمد مکی موجود است. از شاگردان او میتوان از ابن ممانی همدانی نام برد که در جهاد بر ضد مغولان در سال ۶۱۸ هجری خود و فرزندش به شهادت رسیدهاند.