محی الدین مهدی الهی قمشه ای

علمای شیعه مصداق این فرمایش حضرت امام صادق(ع)اند كه: خداوند رحمت خویش را شامل حال افرادى می نماید كه چون چراغ فروزان و مشعل منور راه دیگران را روشن ساخته‏ اند و با كردار خویش مردمان را به طریق ما فرا خواندند و با تمامى توان حق را معرفى كردند. «حكیم میرزا مهدى الهى قمشه‏ اى» از تبار چنین فرزانگانى است. در سال 1319قمرى و بنا به نقلى به سال 1320ستاره پرفروغ خانواده هویدا گردید و دوستداران وارستگى را در موجى از شعف و سرور فرو برد. نامش را مهدى نهادند و بعدها در خرد و حكمت و تدریس معارف دینى و فرهنگ تشیع سرآمد اقران گشت. میرزا محمد مهدى در پنج سالگى به مكتب خانه رفت و تا هفت سالگى مقدمات ادبیات فارسى و عربى را آموخت و سپس نزد پدر و ادباى شهر قمشه به پیگیرى تحصیلات و فراگیرى علوم دینى پرداخت و با وجود خردسالى به دلیل هوش سرشار و برخوردارى از حافظه ‏اى قوى، كتب مهم و مشكل زبان و ادب پارسى و عربى را یاد گرفت و چون ده بهار را پشت سر نهاد « شرح نظام» را نزد پدر آموخته بود و در پانزده سالگى در ادبیات عرب به درجه‏ اى از توانایى رسید كه شرح نظام نیشابورى، مغنى اللبیب ابن هشام و مطوّل تفتازانى را تدریس مى‏نمود. وی به شوق تحصیل در اصفهان راهى این شهر شد و در حجره طلبه‏ هاى قمشه‏ اى ساكن اصفهان در مدرسه صدر مسكن گزید. در آن…