ژاپن و سازه ضد سیل که مجسمه آزادی و شاتل فضایی در آن جا می شود!

دتی قبل از هلند به عنوان برترین کشور جهان در کنترل سیل نام برده و به روش ها و رویکردهای موفق این کشور در مدیریت آب اشاره کردیم که می توانید آن را اینجا ببینید. در ادامه معرفی الگوهای برتر کنترل سیل در جهان؛ این بار راهی کشور ژاپن خواهیم شد تا سیستمی فوق پیشرفته و شبکه ای فراتر از باور را معرفی کنیم که هر بیننده ای را متحیر می سازد.

توکیو به عنوان پرجمعیت ترین کلان شهر جهان همواره در معرض خطر سیل و آب گرفتگی قرار داشته است. شرایط جغرافیایی و سابقه بارش ها در ژاپن نیز تاییدی بر لزوم نگرانی و تدبیر در رابطه با سیل است.

براساس اطلاعات ارائه شده توسط سازمان هواشناسی ژاپن؛ در سراسر این کشور "بارش بیش از دو اینچ در یک ساعت" افزایش 30 درصدی طی سه دهه گذشته را به ثبت رسانده است. همچنین فراوانی "بارش های بیش از سه اینچ در یک ساعت" نیز افزایش 70 درصدی داشته است. سازمان هواشناسی ژاپن این افزایش بارش ها را با گرمایش جهانی مرتبط می داند که بخش هایی از کشور ژاپن را در نقشه خیس ترین(از منظر بارندگی) نقاط جهان قرار می دهد.

از سوی دیگر بالا آمدن آب اقیانوس ها کلان شهر توکیو را مستعد گرفتاری در توفان های اقیانوسی نیز کرده که تهدیدات جدی را متوجه زندگی 38 میلون شهروند آن می کند. بخش های گسترده ای از توکیو و حومه آن هم اکنون پایین تر از سطح دریا قرار دارند و این به مفهوم زنگ خطری جدی برای کلان شهر مذکور خواهد بود.

براساس مطالعاتی که شرکت "سوئیس ره" در سال 2014 نتایج آنرا منتشر کرد؛ بارندگی شدید همراه با زلزله های ویرانگر و سونامی ها توکیو و شهر بندری یوکاهاما را مبدل به خطرناک ترین منطقه پرجمعیت جهان از منظر گرفتاری در این بلایای طبیعی کرده است.

با توجه به این شرایط ژاپنی ها از یک روش کاملا متفاوت و جالب برای مقابله با سیل استفاده می کنند که " سامانه زیرزمینی کنترل سیل" نام دارد. این سامانه در واقع یک سازه زیرزمینی عظیم است که از طریق تونل هایی ارتباط میان آن برقرار می شود.

پروژه در کاسوکابه در استان سایتاما اجرا شده است که این منطقه بخش بزرگی از بافت شهری حومه توکیو را تشکیل می دهد. نزدیکی کاسوکابه به آب و موقعیت اش در حومه توکیو آن را به محلی مناسب برای اجرای پروژه سامانه زیرزمینی کنترل سیل و حفظ توکیو از خسارت های سنگین مبدل کرده است.

طراحی یک دالان زیرزمینی بسیار عظیم
این سازه که به شکل زیرزمینی اجرا شده، در سال 1992 پروژه کلید خورد و در اوایل سال 2006 به پایان رسید. تی بی ام یا ماشین های حفار تونل که یک فناوری پیشرفته محسوب می شوند، نقش مهمی در شکل گیری این سازه زیرزمینی داشته اند.