زنگ انشاء یا پرده غم : شاعر حسن اسدی "شبدیزبا آوای لیلی آزاد
زنگ انشاء
ﺧﻴﻤﻪﻱ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩِ ﺳﺮﺩ ﺧﺰﺍﻥ
ﺑﺮﺳﺮِ ﺷﻬﺮ، ﺳﺎﻳﻪﮔُﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩ
ﺻﺤﻦِ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼِ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻮﺝ ﻏﻢ، ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩ
ﺁﺭﻱ! ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﮓ ﺍﻧﺸﺎ ﺑﻮﺩ
ﺯﻧﮓ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﺮﻧﮓ
ﺯﻧﮓ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﺐ
ﺯﻧﮓ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺳﺒﻮ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ
ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥِ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ!
ﺍﻱ ﮔﻞﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﻱِ ﮔﻞﺳﻴﻤﺎ
ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻠﻢ
ﭘﺎﺭﻩﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ «ﭘﺮﺩﻩﻱ ﻏﻢ» ﺭﺍ؟
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻴﻪﭘﻮﺷﻲ
ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ، ﮔﻔﺘﻤﺶ: ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻥ
ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺎﻣﻪﺍﻱ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ
ﺑﺎﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ
«ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﻮﻟّﺪ ﻣﻦ
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺳﭙُﺮﺩ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻢ، ﮔُﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭ
ﺩﺭ ﮔُﺬﺭﮔﺎﻩ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩ
ﺑﺮﺳﺮﻡ ﻳﻚ ﻫﻤﺎﻱ ﻏﻴﺮﺗﻤﻨﺪ
ﺑﺎﻝ ﮔﺴﺘﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪﮔﺴﺘﺮ ﺷﺪ
ﭘﺪﺭﻡ، ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻡ
ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻣﻬﺮِ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺪ
ﭼﺎﻩﻛَﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﻴﻚ، ﺟﺎﻥ ﻣﻲﻛَﻨﺪ
ﺗﺎ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﻛُﻨَﺪ
ﺗﺎ ﺳﭙﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩِﺑﺨﺖ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎ ﻓﺮﻭﻍ ﺩﻟﺶ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨَﺪ
ﻣﺮﻫﻢ ﺟﺎﻥِ ﺧﺴﺘﻪﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺧﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻱ ﺟﺎﻥِ ﺧﺴﺘﻪﻱ ﺍﻭ
ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﻩ ﻳﺄﺱ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﺴﺖ
ﻫﻤّﺖِ ﺩﺳﺖِ ﭘﻴﻨﻪﺑﺴﺘﻪﻱ ﺍﻭ
ﻧﺎﮔﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﭽﺸﻤﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ
ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪﻱ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ
ﺩﻝﻣﻦ، ﻋﺸﻖ ﻣﻦ، ﺑﺮﺍﺩﺭﻣﻦ
ﺯﻳﺮﺁﻭﺍﺭﭼﺎﻩ، ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ!
ﺣﺎﻟﻴﺎ! ﺁﺷﻴﺎﻥِ ﺷﻴﻮﻥﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺧﻤﻪﻱ ﺳﻴﻨﻪﻱ ﭘُﺮﺁﺷﻮﺑﻢ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰﺑﺎ ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﻣﺸﺖ ﺑﺮ ﺳﻨﮓِ ﺧﺎﺭﻩ ﻣﻲﻛﻮﺑﻢ
ﺁﺳﻤﺎﻥ! ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺭﻳﺰﻱ
ﺗﻨﮕﭽﺸﻢ! ﺍﻳﻦ ﺩﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲﺳﺖ؟
ﺍﻱ ﺳﻴﻪﺩﻝ! ﻛﺠﺎﻱ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ؟
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲﺳﺖ
ﻧﺴﺘﺮﻥ، ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ
ﭘﺮﻧﻴﺎﻧﻲ ﺯ ﻧﺎﺯ ﻣﻲﭘﻮﺷﺪ
ﺩﻝِ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻱ ﺁﻣﺎﻟﻢ
ﻏﻤﺮﺩﺍﻱِ ﻧﻴﺎﺯﻣﻲﭘﻮﺷﺪ
ﻧﺴﺘﺮﻥ، ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻥ ﺁﻣﺎﻟﻢ
ﺧﻨﺪﺩ ﺍﺯ ﺳﺒﺰﻱ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﺶ
ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺗﺘﻲ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ
ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻴﻞ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﺍﻧﺶ
ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﺒﻮﻱ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ
ﺩﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮ، ﺳﻨﮕﺒﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩ
ﭼﻨﮓ «ﻧﺎﻫﻴﺪ» ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﻱ ﻧﻮﺭ
ﺟﺸﻦ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﻛﺮﺩ
ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻕِ ﺳﺮﻭﺭ، ﺍﻣّﺎ ﻣﻦ
ﺯﻭﺭﻗﻢ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭِ ﮔِﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻛﺮﻛﺲِ ﺷﻮﻡِ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩﻱﻫﺎ
ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﭘَﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ! ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺭﻳﺰﻱ
ﺗﻨﮕﭽﺸﻢ! ﺍﻳﻦ ﺩﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲﺳﺖ؟
ـ……………………………….
ـ………………………………..
ﺩﺧﺘﺮﺳﻮﮔﻮﺍﺭ، ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﻝِ ﺷﻴﻮﻥ ﻛﺎﺷﺖ
ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻱ ﻛﻼﺱِ ﻣﺎﺗﻤﺒﺎﺭ
ﺑﻴﺮﻕ ﺳﺒﺰِ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ
ﮔُﻞِ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯِﻣﮋﮔﺎﻥﻫﺎ
ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻴﻪ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺑﻲ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﭘﺎﺷﺪ
ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﭼﺸﻢِ ﺧﻴﺲ، ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ
ﻧﺴﺘﺮﻥ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ!
ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﺍﮐﺮﺩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ
************
شاعر : حسن اسدی شبدیز
زنگ انشاء یا پرده غم : شاعر حسن اسدی "شبدیزبا آوای لیلی آزاد
ﺧﻴﻤﻪﻱ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩِ ﺳﺮﺩ ﺧﺰﺍﻥ
ﺑﺮﺳﺮِ ﺷﻬﺮ، ﺳﺎﻳﻪﮔُﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩ
ﺻﺤﻦِ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼِ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻮﺝ ﻏﻢ، ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩ
ﺁﺭﻱ! ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﮓ ﺍﻧﺸﺎ ﺑﻮﺩ
ﺯﻧﮓ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﺮﻧﮓ
ﺯﻧﮓ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﺐ
ﺯﻧﮓ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺳﺒﻮ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ
ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥِ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ!
ﺍﻱ ﮔﻞﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﻱِ ﮔﻞﺳﻴﻤﺎ
ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻠﻢ
ﭘﺎﺭﻩﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ «ﭘﺮﺩﻩﻱ ﻏﻢ» ﺭﺍ؟
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻴﻪﭘﻮﺷﻲ
ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ، ﮔﻔﺘﻤﺶ: ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻥ
ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺎﻣﻪﺍﻱ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ
ﺑﺎﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ
«ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﻮﻟّﺪ ﻣﻦ
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺳﭙُﺮﺩ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻢ، ﮔُﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭ
ﺩﺭ ﮔُﺬﺭﮔﺎﻩ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩ
ﺑﺮﺳﺮﻡ ﻳﻚ ﻫﻤﺎﻱ ﻏﻴﺮﺗﻤﻨﺪ
ﺑﺎﻝ ﮔﺴﺘﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪﮔﺴﺘﺮ ﺷﺪ
ﭘﺪﺭﻡ، ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻡ
ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻣﻬﺮِ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺪ
ﭼﺎﻩﻛَﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﻴﻚ، ﺟﺎﻥ ﻣﻲﻛَﻨﺪ
ﺗﺎ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﻛُﻨَﺪ
ﺗﺎ ﺳﭙﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩِﺑﺨﺖ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎ ﻓﺮﻭﻍ ﺩﻟﺶ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨَﺪ
ﻣﺮﻫﻢ ﺟﺎﻥِ ﺧﺴﺘﻪﻱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺧﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻱ ﺟﺎﻥِ ﺧﺴﺘﻪﻱ ﺍﻭ
ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﻩ ﻳﺄﺱ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﺴﺖ
ﻫﻤّﺖِ ﺩﺳﺖِ ﭘﻴﻨﻪﺑﺴﺘﻪﻱ ﺍﻭ
ﻧﺎﮔﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﭽﺸﻤﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ
ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﭘﻴﺎﻟﻪﻱ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ
ﺩﻝﻣﻦ، ﻋﺸﻖ ﻣﻦ، ﺑﺮﺍﺩﺭﻣﻦ
ﺯﻳﺮﺁﻭﺍﺭﭼﺎﻩ، ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ!
ﺣﺎﻟﻴﺎ! ﺁﺷﻴﺎﻥِ ﺷﻴﻮﻥﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺧﻤﻪﻱ ﺳﻴﻨﻪﻱ ﭘُﺮﺁﺷﻮﺑﻢ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰﺑﺎ ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﻣﺸﺖ ﺑﺮ ﺳﻨﮓِ ﺧﺎﺭﻩ ﻣﻲﻛﻮﺑﻢ
ﺁﺳﻤﺎﻥ! ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺭﻳﺰﻱ
ﺗﻨﮕﭽﺸﻢ! ﺍﻳﻦ ﺩﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲﺳﺖ؟
ﺍﻱ ﺳﻴﻪﺩﻝ! ﻛﺠﺎﻱ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ؟
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲﺳﺖ
ﻧﺴﺘﺮﻥ، ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ
ﭘﺮﻧﻴﺎﻧﻲ ﺯ ﻧﺎﺯ ﻣﻲﭘﻮﺷﺪ
ﺩﻝِ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻱ ﺁﻣﺎﻟﻢ
ﻏﻤﺮﺩﺍﻱِ ﻧﻴﺎﺯﻣﻲﭘﻮﺷﺪ
ﻧﺴﺘﺮﻥ، ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻥ ﺁﻣﺎﻟﻢ
ﺧﻨﺪﺩ ﺍﺯ ﺳﺒﺰﻱ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﺶ
ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺗﺘﻲ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ
ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻴﻞ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﺍﻧﺶ
ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﺒﻮﻱ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ
ﺩﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮ، ﺳﻨﮕﺒﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩ
ﭼﻨﮓ «ﻧﺎﻫﻴﺪ» ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﻱ ﻧﻮﺭ
ﺟﺸﻦ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﻛﺮﺩ
ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻕِ ﺳﺮﻭﺭ، ﺍﻣّﺎ ﻣﻦ
ﺯﻭﺭﻗﻢ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭِ ﮔِﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻛﺮﻛﺲِ ﺷﻮﻡِ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩﻱﻫﺎ
ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﭘَﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ! ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺭﻳﺰﻱ
ﺗﻨﮕﭽﺸﻢ! ﺍﻳﻦ ﺩﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲﺳﺖ؟
ـ……………………………….
ـ………………………………..
ﺩﺧﺘﺮﺳﻮﮔﻮﺍﺭ، ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﻝِ ﺷﻴﻮﻥ ﻛﺎﺷﺖ
ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻱ ﻛﻼﺱِ ﻣﺎﺗﻤﺒﺎﺭ
ﺑﻴﺮﻕ ﺳﺒﺰِ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ
ﮔُﻞِ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯِﻣﮋﮔﺎﻥﻫﺎ
ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻴﻪ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺑﻲ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﭘﺎﺷﺪ
ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﭼﺸﻢِ ﺧﻴﺲ، ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ
ﻧﺴﺘﺮﻥ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ!
ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﺍﮐﺮﺩ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ
************
شاعر : حسن اسدی شبدیز
زنگ انشاء یا پرده غم : شاعر حسن اسدی "شبدیزبا آوای لیلی آزاد
۵۰۱
ویدیوهای کانال
