ساغر تنهایی : حسن اسدی "شبدیز ، خوانش دکلمه زهره رضایی

ساغرتنهایی

ﺷﻮﻻﻱ ﻏﻢ، ﭘﻮﺷﻴﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖِ ﻳﻠﺪﺍﻳﻲﺍﻡ
ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﺎﻱ ﺯﻣﺎﻥ، ﻓﺮﻳﺎﺩِ ﺑﻲﻓﺮﺩﺍﻳﻲﺍﻡ

ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﻚ ﺧﻠﻮﺕﻧﺸﯿﻦ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻛﻴﻦ
ﮔُﻞ ‌ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﭼﻴﻦِ ﺟﺒﻴﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﻏﺮِ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲﺍﻡ

ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻣّﺎ ﺑﻲﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩﯼ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻥ
ﻓﻮﺍﺭﻩﯼ ﺧﻮﻥ ﻣﻲﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦِ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲﺍﻡ

ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﺎلم خیمه زد، عشقِ دلاویزِ سحر
پیچید در هفتْ‌آسمان، ﺁﻭﺍﺯﻩﯼ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲﺍﻡ

ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺟﻨﻮﻥ، ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻢ
ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﯾﺰﺩ ﻓﻠﮏ ﺍﺯ ﻣﺸﺖِ ﺑﻲﭘﺮﻭﺍﻳﻲﺍﻡ

ﻏﻤﺘﻴﺸﻪﯼ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﻛَﻨﺪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻣﻦ
ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻲﺭﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮِ ﺳﻮﺩﺍﻳﻲﺍﻡ

ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺎﺷﻘﯽ ‏«ﺷﺒﺪﯾﺰ» ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ
در اشتیاق آفتاب ای عشق، می‌فرسایی‌ام

حسن‌اسدی شبدیز