آرامگاه ابوبکربن عبدالله ابهری-شهرابهر

اَبوبَکْرِ اَبْهَری، عبداللـه بن طاهربن حارث طائی (د 330ق/942م)، زاهد، عارف و عالم. نسب او به حاتم طایی می‌رسد (نوربخش، 23). وی در ابهر زاده شد، از بزرگان ناحیۀ جبال (عراقی عجم) بود و با یوسف بن حسین رازی (د 304)، شیخ ری و قهستان، و مظفر قرمیسینی صحبت داشت و از آن دو تعلیم گرفت (سلمی، 406). ابهری با صوفیان بغداد هم ارتباط داشته، چنانکه از شبلی روایت حدیث کرده و با جنید و ابراهیم خواص صحبت داشته است (سلمی، نوربخش، همانجاها؛ انصاری، 392). بسیاری از بزرگان صوفیۀ ایران هم از صحبت وی بهره گرفته‌اند که از آن جمله می‌توان شیخ ابوبکر فراء (سلمی، 539؛ جامی، 190)، ابوالعباس بردعی صوفی که از وی روایت کرده است (انصاری، 301-302٩ و نیز ابوالقاسم نصرآبادی را نام برد (همو، 442). ابوبکر سفری به مکه داشت (سلمی، 409-410؛ جامی، 186) و سفری دیگر به قزوین که در 328ق انجام گرفت (حمداللـه، 791). وفات وی در ابهر اتفاق افتاد (نوربخش، همانجا) و مزار او هنوز در آن ناحیه باقی است (نک‍ : موسوی، 136). ادامه مطلب در وبگاه ابهر۱۳۷۸به آدرس: http://abhar۱۳۷۸.rozblog.com