گشنیز و خواص آن

گشنیز را به فرانسه coriandre la مى گویند. منشا و گهواره پرورش گشنیز مشرق زمین بوده است كه از آنجا به كشورهاى نواحى مدیترانه رفته و كشت آن رواج یافته است . بطورى كه ((شلمیز)) در كتاب خود مى نویسد: گشنیز تقریبا در همه جاى ایران كاشته مى شود و از سبزى آن به عنوان سبزیهاى خوردنى استفاده مى كنند و عوام عقیده دارند كه این سبزى خنك است و اشتهاى جنسى را فرو مى نشاند. تخم گشنیز را با قند مى كوبند و بعد از زایمان زنان حامله ، به آنها مى خورانند و عقیده دارند كه باعث تقویت عمومى بدن مى شود. تخم گشنیز را در شیرینى مصرف مى كنند تا هم آن را معطر سازد و هم هضم آن را آسان گرداند. تخم گشنیز معده را تقویت مى كند و نفخ شكم را برطرف مى سازد.تخم گشنیز خاصیت ادرار آور نیز دارد و آن را نیز به صورت دمكرده مصرف مى كنند.مقدار مصرف آن یك قاشق قهوه خورى تخم گشنیز در یك فنجان آب جوش است كه باید بعد از غذا آن را مصرف كرد. تاریخچه گشنیز:در هند باستان ، هندیان وقتى براى خدایان اوراد و ادعیه مى خواندند، گشنیز را به كار مى برند.در مقبره هاى فراعنه قدیم مصر، تخم گشنیز را در كنار جسدهاى مومیایى شده پیدا كرده اند و این مى رساند كه مصریان قدیم تخم گشنیز را مقدس ‍ مى دانستند.قوم بنى اسرائیل گشنیز را غذاى آسمانى مى دانستند و در موقع مهاجرت دسته جمعى از آن تغذیه…