مولانا محمدبن عبدالله صوفی

مولانا محمدبن عبدالله صوفی مازندرانی، عارف، فیلسوف و شاعر بزرگ و ناشناخته سده های 10 و 11 هجری از آمل تبرستان به فارس و حجاز و پس از آن به هندوستان مهاجرت کرد و در آنجا مراتب علم و عرفان و ادبش مورد توجه فراوان قرار گرفت و حتی امروزه نیز در شبه قاره ی هند بسیار بیش از ایران شناخته شده است. در زمانه صوفی شاعران برای تامین هزینه های زندگی خود معمولا با زبان شرک به مدح حاکمان و ثروتمندان می پرداختند اما صوفی مازندرانی با وجود فقر و تنگدستی هرگز حاضر به مدیحه سرایی صاحبان قدرت نشد و حتی از پذیرش سمت ها و مقام هایی که از حکومت ها به او پیشنهاد شد سرباز زد. شعرهای صوفی مازندرانی که از نظر فرم و محتوا بسیار ویژه اند او شعر لطیف عرفانی را گاهی به شیوه ای حماسی می سرود و از این رو فضای ریتمیک ظریف و زیبایی در سرایش اشعار عرفانی پدید آورد و شگفت آنکه گرچه از شیوه های بیانی و واژگانی بسیار ساده بهره می گیرد اما اشعارش دارای مفاهیم بلند و بسیار پیچیده ی فلسفی و عرفانی است. صوفی مازندرانی مردی وارسته ، فروتن و مهربان بود و در تمامی زندگی خود هیچ تلاشی برای شهرت نه تنها در دربار سلاطین حتی در محافل علمی هم نکرد و با وجود مراتب بلند عرفانی ، ادبی و علمیش پیوسته در لباس اهل فقر زندگی می کرد و در میان مردم به ارشاد خلق می پرداخت…