اماکن تاریخی پل جاجرود

در انتهای تپه ماهورهای شهر تهران و درمیان دره های ژرف، رود جاجرود جاری است. این رود خروشان همچنان که می خروشد و دره ها را می شکافد تا راه خود را باز کند. پیوند میان مردمان دو سویش را نیز می شکافد. از این رو نیازمند دستانی است که این حلقه ی وصل را پیوندی دوباره زند. از آن جهت معماران این مرزوبوم را بر آن داشت تا راهی بدان سوی رود بر روی رود بنا نهند که محکم باشد و زیبا، یکی از این بناهای به یادگار مانده از آن دوران راهی است سنگی که در دامان روستای سعیدآباد آرمیده است. این راه سنگی آنگونه می نمایاند که گویی سنگهای ریز و درشت کف رودخانه دست به دست هم داده اند، از بستر رود بپا خواسته اند تا در کنار یکدیگر و در روی آب قرار گیرند و معبری سازند برای پیادگان دو سوی رود. این راه سنگی که از بستر رود بپا خواسته نامش را هم از رود گرفته و پل جاجرود نامیده می شود. پل جاجرود بر روی پایه های سنگی بنا شده است که ملات ساروج در میان سنگها راز ماندگاریش در طول این سالهاست. نمای ظاهری پل جاجرود حکایت از مرمت هایش در دوره های مختلف تاریخ این دیار است که هربار نشانی بر چهره ی پل به یادگار می نهند. تنوع مصالح بکار رفته در ساختمان پل از سنگ های لاشور ریز و درشت کف رود گرفته تا سنگ مالون، آجر، ملات گچ سنتی، ساروج، سیمان برای پیوند میان…