یک بار دیگر، با فیلم جیببر، روبر برسون، کارگردان مطرح فیلم «متهمِ محکوم به مرگ گریخت»، در دنیای سینما، سوژه جالبی برای بحث به راه انداخت. برخی او را به عنوانِ بزرگترین کارگردان سینما ارج مینهند. در عوض، عدهای هم هستند که ظاهراً او را به خوبی درک نمیکنند. -خودتون چی؟ فکر میکنین مردم درکتون کردن؟ -نمیدونم مردم من رو درک کردن یا نه، اما من باید درک بشم یا فیلمهام؟ اگه فیلمهام باید درک بشن، من فکر میکنم که... -در مورد فیلمها صحبت کنیم. -من ترجیح میدم مردم قبل از درک کردن یک فیلم اونو حس کنن. به این معنی که احساسات پیش از ذهن درگیر فیلم بشن. -با فیلم جیببر چه حسی رو میخواستید منتقل کنید؟ -گمونم من بیش از تعریفِ یه داستان، میخواستم حال و هوایی که یک دزد درش قرار داره رو ایجاد کنم. اون حال و هوایی که موجب نگرانی و دلهره میشه. -هیچ وقت دزد میشناختین؟ -گمونم چندتا دزد دیدم اما تا از آدم دزدی نشده باشه نمیشه فهمید. -وقتی میفهمیدین هیچ حس خاصی نداشتین؟ -چرا اتفاقاً یادمه یه روز بعدازظهر رفته بودم به خارج از شهر، توی یه اتاق در کنار میزبانم بودم و یه نفر دیگه هم اونجا بود. و ما هر دو این حس رو داشتیم که این شخص سوم یا میخواد یه چیزی بدزده یا تا الان دزدیده. -چی باعث میشد چنین حسی داشته باشین؟…