محمد ابراهیم سالک قزوینی

محمد ابراهیم سالک قزوینی مشهور به شاه سالک از شعرای اواخر قرن یازدهم هجرت که به ملا سالک معروف و شاعری بوده پاک طینت و خوش سلیقه و نیکو اندیشه از قزوین در سال 1021 قمری در دوران پادشاهی شاه عباس صفوی در قزوین متولد شدند.در قزوین تحصیلات خود را به پایان رسانده و ادبیات عربی و فارسی را استادان زمانه خود آموختند.وقتی به اصفهان رفته و با معاصر خود میرزا محمد طاهر مولف تذکره نصرآبادی ملاقات کرده و با جلال اسیر داماد شاه عباس معاشرت می کرده است؛ و در همان اوقات به هند رفت و با طالب حکیم کلیم کاشانی و حاجی محمدجان قدسی دیدار نموده و عاقبت باز به قزوین برگشته و هم در آنجا درگذشت. و در ایام بیماری دوازده تومان وظیفه دولتی برای او مقرر شده لکن او نیز قبول نکرده و رد نمود و در پاسخ گفت که ما وظیفه از آن طرف گرفتیم و دیگر محتاج این وظیفه نیستیم و از او است :همت برجسته از ننگ علائق فارغ است، خار نتواند گرفتن دامن کوتاه را.از آثار این شاعر بزرگ قزوینی می توان به مثنوی محیط کونین،ساقی نامه و دیوان که دارای اشعاری مشتمل بر حدود 10811 بیت است اشاره کرد.البته کتاب مثنوی این شاعر بزرگ در سال 1061 قمری در هندوستان به نظم کشیده شده است.